یک مقاله استدلالی خوب پیش از همه چیز باید خوب سازمان‌دهی شده باشد. گاهی مقالاتی را می‌بینیم که ادعاها و کلمات و استدلال‌های آن‌چنان عجیب‌وغریب با هم ترکیب شده‌اند که نتیجه غیرقابل فهم است.

در یک مقاله استدلالی طبیعی‌ترین و معمول‌ترین الگوی سازمان‌دهی، بیان هدف، استدلال و سپس تلاش برای اثبات آن از طریق بیان ملاحظات حامی موضع و اضافه کردن تبیین‌ها، مثال‌ها و دیگر توضیحات است.

در ادامه برخی از راهبردهایی را که به سازمان‌دهی هر چه بهتر یک مقاله استدلالی کمک می‌کنند، توضیح داده‌ام:

۱. بر مسئله متمرکز شوید

در آغاز مسئله و موضع خود را در خصوص آن مشخص کنید. البته هیچ‌چیز به اندازه مقاله‌ای که با من در این مقاله به این مسئله می‌پردازم که …» شروع شود و سپس تمامی آنچه در ادامه خواهد آمد، فهرست شوند، کسالت‌بار نیست. شما باید کاری کنید که بدون استفاده از عبارات پیش پا افتاده و بدون تفصیل موضوع، خواننده دریابد که انتظار چه چیزی را داشته باشد.

۲. از مسئله منحرف نشوید

تمام نکاتی که در مقاله بیان می‌کنید، باید به مسئله مربوط باشند، بدین معنی که یا (الف) از موضوع شما حمایت کنند، آن را توضیح دهند، تبیین کنند یا مثالی در خصوص آن باشند، یا (ب) پاسخی در برابر اعتراضات احتمالی باشند. مقاله را از مسائل و افکار نامربوط پاک کنید.

۳. مؤلفه‌های مقاله را به ترتیبی منطقی سازمان‌دهی کنید

این کاملاً عرفی است. نکته مورد نظرتان را پیش از آنکه درباره آن توضیح بدهید، بیان کنید. جملات حمایت‌کننده از نکته ب را پس از نکته ب بیاورید، نه پس از نکته ج یا د. هنگام حمایت از نکات موردنظر خود، مثال و توضیح بیاورید تا خواننده بفهمد چه می‌کنید. خواننده باید بتواند رابطه میان هر یک از جملات و هدف نهایی شما را تشخیص دهد و بدون سردرگم شدن یا گم کردن مسیر بحث، از جمله‌ای به جمله دیگر و از بندی به بند دیگر برود. اگر خواننده نتواند بحث شما را به‌راحتی خلاصه کند، مطالب خود را به شکل مناسب مرتب نکرده‌اید.

۴. کامل باشید

لازم نیست تمام ابعاد بحث را به‌صورت جامع مطرح کنید؛ بسیاری از مسائل آن‌قدر گسترده هستند که نمی‌توان در یک مقاله به‌طور جامع به آن‌ها پرداخت. این اصل را به یاد داشته باشید: هر چه موضوع محدودتر باشد، راحت‌تر می‌توان آن را پوشش داد. با این حال، آنچه قصد انجامش را داشته‌اید انجام دهید، از موضع خود به‌طور کامل حمایت کنید و اعتراضات احتمالی را پیش‌بینی کرده و به آن‌ها پاسخ دهید. دقت کنید که در هر سطح به نقطه پایان برسید: جملات باید کامل باشند، بندها باید یکپارچه باشند، (و معمولاً هر بند باید تنها به یک نکته بپردازد) و مقاله باید به نتیجه برسد. به نتیجه رسیدن و خلاصه کردن یکی نیستند. مقالات کوتاه نیاز به جمع‌بندی ندارند.

منبع: کتاب تفکر نقاد

هر مقاله‌ای در پی ترغیب مخاطب برای پذیرش موضوعی است. در واقع هدف اصلی نویسنده یک مقاله این است که آن نتیجه یا دیدگاهی را که در ذهن دارد به بهترین و قانع‌کننده‌ترین شکل ممکن به مخاطب بقبولاند. این متقاعد کردن اصولاً بایستی از طریق استدلال و ارائه دلایل، شواهد و شاید اسناد قانع‌کننده باشد. می‌توان گفت هر مقاله‌ای یک استدلال است که در نهایت با ارائه فرضیات یا دلایل استدلال می‌خواهد منطقی و قابل قبول بودن آن نتیجه نهایی را به اثربخش‌ترین شکل ممکن به مخاطب بقبولاند. با این نگاه می‌توان شیوه‌های مختلفی برای نگارش یک مقاله پیشنهاد کرد؛ اما شیوه‌ای که ژیل لوبلان در کتاب واضح اندیشیدن ارائه کرده، به نظر می‌رسد شیوه‌ای مناسب و اثربخش به خصوص برای نگارش مقالات تحلیلی و نقادانه باشد.

در این شیوه ابتدا بایستی نتیجه اصلی را بیان کنیم. سپس مقدمه‌ها و دلایل اصلی که نتیجه را پشتیبانی می‌کنند، ارائه شوند و در پاراگراف‌های بعدی به تشریح مقدمه‌های اصلی پرداخته شود.

بسیاری از مقدمه‌های عرضه‌شده، استدلال‌هایی خواهند داشت که آن‌ها را پشتیبانی می‌کنند (یا اینکه دستکم باید چنین استدلال‌هایی در مقاله وجود داشته باشند). آن مقدمه اصلی را بایستی در ابتدای پاراگراف بیان کنید. سپس، کار را با بیان مقدمه‌های فرعی که آن را پشتیبانی می‌کنند ادامه دهید.

بعد از این مرحله نوبت به تشریح مقدمه‌ها و دلایل فرعی می‌رسد. به این معنا که بلافاصله پس از توضیح هر مقدمه اصلی، مقدمه‌های فرعی آن را بیان می‌کنید. احتمالاً برخی مقدمه‌های فرعی استدلال فرعی هم دارند که آن‌ها را پشتیبانی می‌کنند. این استدلال‌های فرعی را بایستی در پاراگراف‌های جداگانه بنویسید.

اینکه مقدمه‌های فرعی، مقدمه‌ها و نتیجه‌ها را در ذهن داشته باشید و از آن‌ها برای ساختاربخشی به نوشته خودتان استفاده کنید، باعث خواهد شد مقاله یک ساختار منسجم و منظم داشته باشد.